Eindelijk erkenning en een naam

Een jaar nadat ik de uitvaart van haar man had verzorgd belde ze me op. Ze vertelde me dat de gevoelens van verdriet en gemis nog steeds op een neer gingen en dat er ook andere gevoelens naar boven kwamen. Bijna 40 jaar geleden waren zij en haar man in blijde verwachting van een dochter. Helaas is dit kindje na acht en een halve maand zwangerschap levenloos geboren.

In die tijd werd hier heel anders mee omgegaan dan nu. Het kindje werd bij de ouders weggehaald en in stilte begraven. De rekening werd naar de schoonouders gestuurd, om de moeder er maar niet mee te confronteren. Ze kreeg geen naam en ze wisten zelfs niet waar hun dochtertje begraven was.

Nu, 40 jaar later, kwamen al die gevoelens extra heftig omhoog, mede vanwege het verdriet en gemis van haar man. Ze had de behoefte om samen met haar andere dochter, die een jaar later is geboren, alsnog haar kindje te laten registreren bij de gemeente en iets te doen in de vorm van een herdenking op de dag dat ze 40 zou zijn geworden. Ze vroeg me of ik ideeën had om dit vorm te kunnen geven.

Ik ben toen op zoek gegaan naar de plek waar het kindje destijds mogelijk zou zijn begraven. Na een bezoek aan de algemene begraafplaats in Den Haag en het doorspitten van de boeken in het archief, had ik nog niets gevonden. Daarna heb ik wat telefoontjes gepleegd en heb ik uiteindelijk de begraafplaats gevonden. Ze bleek nog tot 2004 op het plekje zijn waar ze destijds begraven was en is toen op dezelfde begraafplaats herbegraven, samen met de andere kindjes rondom die plek. Ik ben er meteen naartoe gereden om het te bekijken.

Er is een prachtig herinneringsmonumentje in de vorm van paddenstoelen en engeltjes op deze plek geplaatst, heel erg lief en aandoenlijk. Rondom de paddenstoel staat geschreven; “Op een plekje in mijn hart daar zit jij, op een plekje heel apart.Even was jij dicht bij mij, daarna vloog je weg, als een vlinder zo vrij.”

Nu hadden ze een plek om naartoe te gaan, een herdenkingsplek. En daar waren ze dan ook heel erg blij mee. Op de dag dat ze 40 zou zijn geworden, hebben ze haar bij de gemeente laten registreren, haar een naam gegeven en het plekje bezocht.

Ik kreeg een lieve mail van de dochter, nadat zij deze dag samen hadden beleefd. Het volgende stond erin:

“Het was een emotionele dag met een lach en een traan. Hoewel mijn moeder en vader haar zouden hebben laten registreren als mijn vader nog zou hebben geleefd, toch zouden wij waarschijnlijk niet bij het grafje hebben gestaan. Door het overlijden van mijn vader hebben wij jou leren kennen en wij zijn zo blij dat je het voor ons hebt uitgezocht. Het heeft mijn moeder rust gegeven. Zo zie je ook maar, dat uit iets negatiefs ook weer iets positief voort komt. Dank je voor jouw hulp! Na veertig jaar is er eindelijke erkenning voor het kindje dat mijn vader en moeder als eerste mochten ontvangen. Nu is het nog een akte van levenloosheid, maar als de wet veranderd is en wij een geboorteakte kunnen laten opmaken dan gaan wij dit zeker doen.”

Eindelijk erkenning en een naam: Françoise