Mijn tranen als uitvaartverzorger

Ik krijg regelmatig de vraag of ik mijn tranen als uitvaartverzorger kan bedwingen bij een uitvaart en of ik een ‘knop kan omzetten’. Natuurlijk kan ik geen knop omzetten en ook ben ik niet ‘hard of ongevoelig’. Ik word nog altijd, elke keer weer, geraakt door de emotionele reacties van nabestaanden, de ene keer wat heftiger dan de andere keer.

Omdat ik moet zorgen dat alles vlekkeloos verloopt, precies zoals we met elkaar besproken hebben, is er meestal geen ruimte voor mijn eigen emoties en komen deze er op andere momenten pas uit.

Zo was ik bijvoorbeeld, stilletjes achterin, bij de uitvaart van een kennis, maar dan als ‘belangstellende’ in de aula en op dat moment kon ik mijn tranen niet meer bedwingen en ik kon er ook niet meer mee ophouden. Het leek wel of alles van de afgelopen maanden eruit moest en dat luchtte ontzettend op. Eindelijk was er ruimte voor mijn emoties en mijn tranen als uitvaartverzorger.

Bij het In Memoriam die ik georganiseerd had in 2014 las ik een prachtig gedicht voor, ‘een emmer vol tranen’. Nadat ik het gedicht voorgedragen had keek ik, voor het weglopen bij het spreekgestoelte, nog even achterom naar het scherm waar de foto’s van de overledenen voorbijkwamen die we die avond herdachten met elkaar. En daar kwam, een volkomen ongepland moment, de foto van mijn overleden vader (2013) voorbij. Daar was het dus ook onmogelijk mijn emoties binnen te houden.

Vorig jaar was ik donateur voor Wereldlichtjesdag en zodoende was ik die avond ook aanwezig bij de herinneringsdienst voor overleden kinderen die werd gehouden. Ook daar overviel het mij, de muziek, de mooie woorden en de warme en intieme sfeer, waardoor ik mijn tranen gewoon heb kunnen laten lopen.

En dan de keer dat ik een moeder naar de rouwkamer begeleidde waar haar dochter van 35 jaar oud lag opgebaard. Het was een volkomen onverwacht overlijden en toen zij haar dochter zag liggen in de kist kwam er vanuit haar diepste binnenste een steeds harder klinkende noodkreet met daarna een onbedaarlijke huilbui. Ze was daar samen met haar vriendin, dus ik heb me echt even terug moeten trekken en mijn opborrelende tranen moeten laten gaan. Dan kun je echt geen ‘knop omzetten’.

Helaas (voor mij) ben ik een ‘open boek’ en kun je zo aan mijn gezicht zien of iets me raakt of niet. Gelukkig vinden de meeste mensen het juist prettig te zien dat het me raakt en dat ik geen ‘kouwe kikker’ ben.
Eigenlijk gaat het altijd goed, ik ben er tenslotte voor de nabestaanden. Ik kan de pijn en het verdriet niet bij ze wegnemen, maar ik kan het wel proberen te verzachten door er voor ze te zijn en te zorgen voor een liefdevol afscheid.