Altijd samen

Mevrouw Lian (zo noem ik haar even) had over mij gehoord van haar buren, waar zij goed contact mee had. Ze wist dat ze niet lang meer te leven zou hebben, omdat zij ‘uitbehandeld’ was zoals dat heet. Ze had geen kinderen en daarom wilde ze graag haar wensen betreffende haar uitvaart vastgelegd hebben. Ze belde me op en vroeg me langs te komen

Ik werd hartelijk ontvangen met een kopje thee en wat lekkers en ze sprak honderduit over haar leven samen met haar man. Hij was al tien jaar geleden overleden en ze miste hem nog iedere dag. Zijn urn stond bij haar in de kast, zo voelde ze zich wat minder alleen. Ze had wel hele liefdevolle mensen om zich heen, die aanvoelden als familie en zij zouden het op zich nemen om de dingen voor haar te regelen, voor als ze er niet meer zou zijn.

Al haar wensen heb ik opgeschreven, ook de kist die ze uitgekozen had en dat ze in haar trouwjurk opgebaard wilde worden. Trots vertelde ze dat ze er nog steeds in paste.

Toen ik na zo’n drie uur luisteren naar haar prachtige verhalen opstond om weer te gaan, vroeg ze me nog even te wachten. Ze twijfelde een beetje of ze het wel of niet zou vragen. Toch deed ze het. Ze was vrij klein, keek naar me omhoog, pakte mijn arm beet en vroeg “is het mogelijk dat mijn man er ook bij is in de aula bij mijn afscheid?” Ik was erg geroerd, ze keek me zo hoopvol aan. Ze bedoelde natuurlijk zijn urn. Ik bevestigde dat dit zeker mogelijk zou zijn en dat ik er voor zou zorgdragen. Ze keek me heel opgelucht en blij aan en ik kreeg een stevige knuffel van deze frêle vrouw.

Wat heb ik toch een prachtig beroep…

Enkele maanden later overleed mevrouw Lian en zoals afgesproken was haar man erbij.