Ik werd gebeld met de vraag of ik langs wilde komen om alvast het een en ander te bespreken, want haar man zou over ongeveer drie weken euthanasie krijgen. Een paar dagen later stapte ik bij ze binnen. Meneer zat op zijn stoel en bleek de ziekte van Parkinson te hebben. Hij kon niet goed meer spreken en ook nagenoeg niets meer zien. Hij moest zelfs een zonnebril dragen omdat hij geen licht kon verdragen. Voor hem was er geen kwaliteit van leven meer, geen vooruitzicht meer en daarom koos hij voor euthanasie.

Alle wensen kwamen ter sprake en aan het einde van het gesprek vroeg ik of er nog iets was wat ze wilden bespreken en toen zei meneer iets tegen zijn vrouw wat ik niet kon verstaan. Ze zei: “hij vraagt naar de kist”. Er werd hartelijk gelachen om het feit dat dit onderwerp ontschoten was. Ook al zei hij niet veel tijdens het hele gesprek en knikte of schudde zijn hoofd alleen maar, toch was hij dus wel degelijk bij het gesprek betrokken.

We spraken ook over de locatie waar de afscheidsplechtigheid zou moeten plaatsvinden.

Ik opperde dat het niet perse in de aula van het crematorium moest plaatsvinden.

Ik opperde dat het niet perse in de aula van het crematorium moest plaatsvinden. Toen ik Het Wapen van Zoetermeer ter sprake bracht, was ze verrast dat dit mogelijk zou zijn. De volgende dag belde ze en hakte de knoop door en koos voor Het Wapen van Zoetermeer.

Bijna drie weken later vond de uitvaart plaats. Het was in besloten kring met een gezelschap van 35 personen. De zaal was intiem ingericht en alleen de mensen die zeer betrokken waren bij het leven van deze man waren aanwezig. Er werd warm gesproken, er werden kaarsjes aangestoken door familieleden en geluisterd naar door hemzelf uitgekozen muziek. De familie begeleidde hem naar de rouwauto en met elkaar zijn we een stukje meegelopen en hebben we hem uitgezwaaid bij de aanvang van zijn laatste reis. Daarna verplaatste het gezelschap zich naar een andere ruimte voor de condoleance, waar met elkaar werd geproost op het leven van deze bijzondere man.

Vele aanwezigen waren onder de indruk van de locatie en de sfeer waarin de samenkomst had plaatsgevonden. Er waren zelfs mensen die lieten weten dat als zij ooit zouden komen te overlijden, dit ook zo zouden willen. Goed om te weten dus, dat er andere locaties in Zoetermeer bestaan waar je je afscheid kunt laten plaatsvinden.

Ik werd gebeld met de vraag of ik langs wilde komen om alvast het een en ander te bespreken, want haar man zou over ongeveer drie weken euthanasie krijgen. Een paar dagen later stapte ik bij ze binnen. Meneer zat op zijn stoel en bleek de ziekte van Parkinson te hebben. Hij kon niet goed meer spreken en ook nagenoeg niets meer zien. Hij moest zelfs een zonnebril dragen omdat hij geen licht kon verdragen. Voor hem was er geen kwaliteit van leven meer, geen vooruitzicht meer en daarom koos hij voor euthanasie.

Alle wensen kwamen ter sprake en aan het einde van het gesprek vroeg ik of er nog iets was wat ze wilden bespreken en toen zei meneer iets tegen zijn vrouw wat ik niet kon verstaan. Ze zei: “hij vraagt naar de kist”. Er werd hartelijk gelachen om het feit dat dit onderwerp ontschoten was. Ook al zei hij niet veel tijdens het hele gesprek en knikte of schudde zijn hoofd alleen maar, toch was hij dus wel degelijk bij het gesprek betrokken.

We spraken ook over de locatie waar de afscheidsplechtigheid zou moeten plaatsvinden.

Ik opperde dat het niet perse in de aula van het crematorium moest plaatsvinden.

Toen ik Het Wapen van Zoetermeer ter sprake bracht, was ze verrast dat dit mogelijk zou zijn. De volgende dag belde ze en hakte de knoop door en koos voor Het Wapen van Zoetermeer.

Bijna drie weken later vond de uitvaart plaats. Het was in besloten kring met een gezelschap van 35 personen. De zaal was intiem ingericht en alleen de mensen die zeer betrokken waren bij het leven van deze man waren aanwezig. Er werd warm gesproken, er werden kaarsjes aangestoken door familieleden en geluisterd naar door hemzelf uitgekozen muziek. De familie begeleidde hem naar de rouwauto en met elkaar zijn we een stukje meegelopen en hebben we hem uitgezwaaid bij de aanvang van zijn laatste reis. Daarna verplaatste het gezelschap zich naar een andere ruimte voor de condoleance, waar met elkaar werd geproost op het leven van deze bijzondere man.

Vele aanwezigen waren onder de indruk van de locatie en de sfeer waarin de samenkomst had plaatsgevonden. Er waren zelfs mensen die lieten weten dat als zij ooit zouden komen te overlijden, dit ook zo zouden willen. Goed om te weten dus, dat er andere locaties in Zoetermeer bestaan waar je je afscheid kunt laten plaatsvinden.