Jij doet toch wel mijn uitvaart?

Jij doet toch wel mijn uitvaart? Rouw op mijn dak stelde hij me deze vraag terwijl we in de gang elkaar aan het gedag zeggen waren na een gezellige avond bijpraten. Natuurlijk wist ik wel dat hij ongeneeslijk ziek was. Mijn oom(pje) van 49 jaar had te horen gekregen dat hij longkanker had en dat er niets meer aan te doen was. Maar ik was zelf nog in de ontkennende fase en kon me niet voorstellen dat hij zou kunnen overlijden. Natuurlijk bevestigde ik, dat ik dat voor hem wilde doen. Het leek nog ver van ons bed. Hij had geen bijzondere wensen en wilde het invulling geven overlaten aan zijn “nabestaanden”.

Een tijdje later was er een gezellige avond georganiseerd door zijn zoon waar we met zo’n 70 mensen, familie en vrienden, de avond hebben doorgebracht met bowlen, eten en gewoon gezellig met elkaar samen zijn.

Een maandje daarna ging de telefoon; “Ja, met je oom (en een gegniffel erna).” Ik was verrast en vroeg hem hoe het met ‘m ging. “Het gaat niet zo goed. Donderdag zal ik euthanasie krijgen”. Ik stond midden op straat en moest naar adem happen. Of ik langs wilde komen, want nu het eenmaal bijna zover was, kwamen er toch wel wat vragen naar boven betreffende zijn uitvaart.

Diezelfde middag zat ik bij hem en de mensen die op dat moment het dichtst bij hem stonden. Er werden vele vragen gesteld, vele antwoorden gegeven en een heleboel beslissingen heeft hij uiteindelijk zelf genomen; de keuze van de kist, dat het bij crematorium Eikelenburg in Rijswijk moest plaatsvinden, de rouwkaart heeft hij van tevoren zelfs gezien en goedgekeurd, de indeling in de familiekamer, de muziek en zelfs de sprekers waren al bekend. Alleen de speeches heeft hij niet willen horen, dat ging ‘m net een stapje te ver.

de mensen in de aula begonnen spontaan te applaudisseren.

Ik liet hem een mooi gedicht lezen, een gedicht met een boodschap waarvan ik dacht dat dit wel bij hem zou kunnen passen. Toen hij het las begon hij te huilen en zei volmondig dat hij dit helemaal oké vond.

Vorige week was zijn uitvaart. En wat was deze ontzettend indrukwekkend en mooi! Hij werd de aula in begeleid door zijn dierbaren, er werd liefdevol, maar ook met humor gesproken door zijn zonen, zijn broers en zijn beste vriend. Ik mocht ze daar in begeleiden en dat lukte goed. Totdat het moment aanbrak aan het einde van de plechtigheid, dat ik vertelde dat hij moest huilen toen ik hem het gedicht liet lezen. De spanning was bij mij inmiddels hoog opgelopen, ik kon mijn emoties niet meer helemaal bedwingen en er kwamen tranen. Toch wilde ik perse de boodschap goed overbrengen en herpakte mezelf. Nadat ik het voorgedragen had, gebeurde er iets wat ik niet had verwacht en wat ik nog nooit heb meegemaakt … de mensen in de aula begonnen spontaan te applaudisseren… Toen wist ik het zeker! Hij heeft het persoonlijke en liefdevolle afscheid gekregen die hij wenste en verdiende!

Jij doet toch wel mijn uitvaart? | InfinityUitvaartzorg