Marvin’s allerlaatste feestje

Marvin was 24 jaar toen ik hem voor het eerst ontmoette in april 2014. Hij was een lieve, grote jongen met het syndroom van Down. Hij kon met gebaren en korte geluiden communiceren en begroette mij dan ook op die manier. Zijn moeder Lucie had mij, op aanraden van een familielid die mij kende, gebeld met de vraag of ik langs wilde komen om de toekomstige uitvaart van haar zoon te bespreken. Het ging niet goed met Marvin en Lucie wilde goed voorbereid zijn.

Marvin had een mooi schilderij gemaakt en deze wilde ze gebruiken als achtergrond voor zijn rouwkaart. De keuze van een kist viel op een hele lichte, populieren houten kist, zodat iedereen die dat zou willen er iets op zou kunnen tekenen en/of schrijven. Er was ook een filmpje gemaakt van Marvin, terwijl hij Mister Bean nadeed, fantastisch hoe hij opging in zijn rol. Deze zouden we dan ook in de aula laten zien, afgewisseld met een heleboel foto’s van allerlei momenten in zijn leven. Na de plechtigheid zou het mooi zijn om ballonnen, in de favoriete kleur van Marvin namelijk blauw, op te laten met iedereen die daar bij aanwezig zou zijn. Ik had alles op papier gezet, een passende begroting gemaakt en alles netjes in een dossier opgeslagen.

Aangezien ik degene die mij had aanbevolen persoonlijk kende en regelmatig contact met hem had, bleef ik op de hoogte van de situatie van Marvin. Af en toe ging ik ook bij ze langs en dan kreeg ik een vrolijke groet van Marvin. Meestal was hij een spelletje aan het doen met een van zijn verzorgsters (hij kreeg inmiddels 24 uur thuiszorg) of hij keek lekker TV naar Ernst en Bobby of Bassie en Adriaan.

Ik kwam graag bij ze thuis en we spraken dan over de toestand van Marvin en hoe Lucie alles ervaarde. Altijd als ik kwam, leek het heel goed te gaan met hem, maar Lucie vertelde me dat zij wel zag dat hij steeds verder achteruit ging.

Inmiddels was het december 2014 (en hij was nu 25 jaar) toen Marvin ging verhuizen naar “het wachtje”, een soort hospice. Maar na een aantal weken wist men eigenlijk niet meer zeker of hij wel terminaal was…Hij verhuisde weer en nu naar een woongroep. Moeilijk voor Lucie en Marvin, maar ze moesten er nu toch aan en “de navelstreng doorknippen”. Alles leek weer goed te gaan tot 16 januari 2015. Lucie belde me en vertelde me dat Marvin was ingeslapen. Ik wist niet wat ik hoorde, volkomen onverwacht in mijn beleving was ik even uit het veld geslagen. Ik moest het kwartje laten vallen, verwerken wat ik gehoord had en wist opeens niet eens meer wat ik nu moest doen. Ik had alleen maar gezegd dat ik er meteen aan zou komen. Tien minuten later was ik iets helderder in mijn hoofd en kon ik weer nadenken en alles in gang zetten.

‘Marvin’s allerlaatste feestje’ noemden wij de samenkomst in de aula. Helemaal zoals we het in maart 2014 hadden besproken, liefdevol en helemaal in de stijl van Marvin. Hij kreeg zelfs een applaus na afloop van zijn filmpje, wat zou hij dat prachtig gevonden hebben!

Nadat iedereen de gelegenheid had gehad op de kist te schrijven of te tekenen en we de ballonnen hadden opgelaten liepen we de koffiekamer in met op de achtergrond de muziek van Ernst en Bobby. Zo was het helemaal goed….