Het verlies van een vriend

“Ik ga dood en ik wil dat jij mijn uitvaart regelt”. Wat een introductie zo over de telefoon!
Joop vertelde me dat hij mij gezien had bij de uitvaart van een kennis van hem, dat ik indruk op hem had gemaakt en hij daarom voor mij had gekozen. Of ik langs wilde komen om alles te bespreken.

Ik werd ontvangen door twee vrolijk gestemde heren en kreeg een kopje thee met wat lekkers aangeboden. Joop gaf aan dat hij ernstig ziek was en geen idee had hoe lang hij nog te leven had. Hij vond dat alles voor die tijd in elk geval goed geregeld moest zijn. Ze vertelden hun verhaal, vol humor en grapjes, maar naast de vrolijkheid was er ook verdriet.

Deze eerste ontmoeting was vier jaar geleden. Sindsdien ben ik menig keer bij ze op bezoek geweest. Soms om iets aan te passen aan de wensenlijst, soms om gewoon weer eens bij te praten. Ze wisten altijd zulke prachtige verhalen te vertellen over hun leven samen; zij hebben hun leven echt met elkaar gedeeld.

De afgelopen twee jaar stuurden Joop en ik elkaar bijna dagelijks appjes met grappige en ook lieve afbeeldingen en regelmatig informeerden we naar elkaars welzijn. Over de jaren is er een vriendschap tussen ons ontstaan en de reden van onze eerste ontmoeting schoof ik naar achteren. Toch werd hij steeds zieker, zijn lichaam liet hem meer en meer in de steek en het werd alsmaar duidelijker dat afscheid nemen onvermijdelijk werd.

Een aantal weken geleden belde hij me op om te vertellen dat hij de datum van zijn overlijden en die van zijn uitvaart had vastgesteld. De rouwkaarten moesten alvast gedrukt worden en de enveloppen geschreven. Toen ik de kaarten kwam brengen wist ik dat dit de laatste keer zou zijn dat wij elkaar zouden zien en deze gedachte maakte me ontzettend verdrietig.

We omhelsden elkaar nog een laatste keer heel stevig,

We omhelsden elkaar nog een laatste keer heel stevig,tranen vloeiden en natuurlijk kwam er weer een grapje van hem achteraan! Dit paste weer helemaal bij Joop.

Wat was het moeilijk voor Joop en zijn man om elkaar los te laten, ondanks dat ze er samen naartoe geleefd hadden. Maar zijn uitzichtloos, ondraaglijk lijden dwong hen beiden los te laten en dat deed pijn, heel veel pijn.
Ook ik voelde een diepe pijn, de pijn van het verlies van een vriend…