Aan het eind van een uitvaartplechtigheid bevinden de aanwezigen zich vaak in een soort roes. Een roes die ontstaat door het verdriet om het afscheid, het besef van de eindigheid van het leven en het realiseren dat je zelf nog wel leeft.

In de condoleanceruimte na afloop volgt meestal de ontlading en wordt er vaak druk gepraat, gehuild én gelachen. Ook zie je veel mensen elkaar omhelzen. Er worden afspraken gemaakt om elkaar vaker te ontmoeten, maar dan tijdens andere, fijnere gelegenheden.

Het gezamenlijke verdriet verbindt mensen.

Het gezamenlijke verdriet verbindt mensen. Als je met elkaar bewust bent van de vergankelijkheid en het definitieve en dit met elkaar deelt, dan weet je het leven en de mensen daar in, weer wat meer te waarderen. De liefde voor elkaar is dan voelbaar en opeens lijkt alles waar we ons druk over maken onbelangrijk.

De kunst is dat gevoel te kunnen vasthouden. Het leven is kostbaar en dat realiseer je je vaak pas als je geconfronteerd wordt met de kwetsbaarheid ervan. Door mijn beroep word ik vrijwel dagelijks geconfronteerd met die eindigheid, waardoor ik me hier, waarschijnlijk vaker dan een ander, bewust van ben. Ik weet hierdoor, ondanks de dagelijkse confrontatie met verdriet, de dingen soms wat meer te relativeren.

Maar toch word ik ook nog wel eens meegesleurd door alledaagse dingen en maak ik me druk om kleine dingen. Totdat ik me weer realiseer hoe onbelangrijk het eigenlijk is.
Ik denk nu opeens aan het liedje van Marco Borsato, “als er nooit meer een morgen zou zijn” met zijn toepasselijke teksten; “zouden zorgen niet langer je leven bepalen” en “zou de toekomst niet langer je denken beheersen en leefde je voor het moment”.
Ja, misschien moeten we deze vraag vaker aan onszelf stellen, want het kán inderdaad ieder moment over zijn. Dus eigenlijk is mijn boodschap: “leef!”

Monique