Leven

Op 25 maart 2013 overleed mijn vader. Het was voor mij volkomen onverwacht. Hij had COPD en in de loop der jaren zag ik dat hij steeds minder lucht kreeg en steeds minder mobiel werd. Op een keer belde ik bij hem aan en het duurde een hele tijd voordat opeens het raam open ging en hij mij de sleutel van de voordeur gaf.

Toen ik binnen kwam had hij wel tien minuten nodig om op adem te komen en om weer wat te kunnen zeggen. Het raam was maar anderhalve meter van zijn bed vandaan… Het was vreselijk om te zien en daarom vroeg ik; ‘Waarom doe je dan open? Ik was wel naar de buren gelopen om de sleutel op te halen.’ Toen zei hij iets wat ik nooit zal vergeten; ‘Ik laat mijn meisje toch niet voor de deur staan?’.
Nog ruim een jaar heeft hij op bed gelegen, met een knopje om de deur open te doen, de PC aangesloten op een groot TV scherm, toetsenbord op zijn schoot, de Senseo naast hem en steeds meer thuiszorg per dag, ieder dag. Hij gaf aan dat het steeds slechter met hem ging, dat hij het gevoel had dat hij door een rietje moest ademen. Maar dat hij zou komen te overlijden, daar had ik geen rekening mee gehouden. En opeens was het dan zover… Hij was bang om te stikken, maar is gelukkig heel rustig ingeslapen in het bijzijn van mijn twee zussen en mij.

Nu pas begrijp ik, als nabestaanden mij vertellen dat het overlijden onverwacht was, waarom dat zo voelt. Het is altijd onverwacht, al zit je er naast en weet je dat het er aan komt. En ik begrijp nu ook, als je dierbare is overleden, dat de persoon er (meestal) heel anders uit ziet. Mijn vader was heel mooi verzorgd, haartjes gekamd, baardje getrimd, echt heel mooi! Maar dit was in mijn ogen slechts zijn omhulsel, dat was duidelijk te zien.

Ik vroeg me ook af of ik mijn beroep nog wel goed zou kunnen uitoefenen, vlak na zijn overlijden. Toen ik weer begon, gebeurden er weer wonderlijke dingen. Bij de eerste drie uitvaarten die ik mocht verzorgen zat ik aan tafel met drie dochters! Dat gebeurt echt niet vaak, dat er alleen maar drie dochters om de tafel zitten, maar het gebeurde drie keer achter elkaar. Ik vond dat best zwaar, moest me wel een keertje terugtrekken naar het toilet en bij één kon ik mijn tranen even niet bedwingen toen ik met een van de dochters in de lift stond en ze mij met tranen in haar ogen vertelde hoe moeilijk ze het had en ik zei dat ik het begreep.
Zijn overlijden en de gebeurtenissen er omheen hebben me veel geleerd en het heeft er voor gezorgd dat ik nu nóg beter kan begrijpen hoe nabestaanden zich moeten voelen. Ik ben er tenslotte nu ook een.

Maar … ik begon dit verhaal met het woord “LEVEN”. Ik ben door medewerkers van dit mooie magazine dat zo heet geïnterviewd en zij hebben een mooie foto van me gemaakt. Mijn interview met foto wordt in de komende editie geplaatst (regio Zoetermeer en Den Haag). Ondanks dat ik veel met de dood te maken heb, weet ik (misschien wel meer dan anderen) het leven ook zeer te waarderen en ik kan er ook heel erg van genieten. Daar gaat dit blad dan ook over, over de fijne en mooie dingen die we kunnen doen, ervaren en beleven. Geniet er van!