Ze was pas 56 jaar en overleed aan de ziekte van Alzheimer. De ziekte had zich waarschijnlijk al geopenbaard toen ze 46 jaar was. Natuurlijk was het vreselijk moeilijk voor haar en haar gezin toen ze hoorden dat dit de diagnose was. Maar wat was ze toch een lieve vrouw, die haar lot op een moedige manier, zonder klagen droeg.

Heel lang heeft haar man nog voor haar kunnen zorgen, totdat het écht niet meer ging en hij het advies kreeg om de zorg voor zijn vrouw in de liefdevolle handen te leggen van de verzorgenden in een fijn tehuis.

Het lot bepaalde echter, dat vlak daarna de lockdown kwam vanwege corona. Een afschuwelijke tijd, waarin zij verplicht van elkaar gescheiden moesten blijven.

Het lot bepaalde echter, dat vlak daarna de lockdown kwam vanwege corona. Een afschuwelijke tijd, waarin zij verplicht van elkaar gescheiden moesten blijven. Na 76 dagen zonder contact (beeldbellen en ontmoetingen achter en glaswand bleken niet geschikt omdat dit te veel onrust gaf) mocht eerst haar echtgenoot en later haar kinderen met een bijzondere bezoekregeling haar weer bezoeken omdat haar situatie snel verslechterde. Gelukkig konden zij in de laatste fase van haar leven dichtbij haar zijn en is ze in hun liefdevolle nabijheid uiteindelijk rustig ingeslapen.

Haar wensen voor de uitvaart hadden we een aantal jaren geleden al met elkaar besproken, maar helaas verliep dit vanwege de corona anders dan gepland. In deze periode is het dus belangrijk om creatieve oplossingen te bedenken en dat hebben we dan ook met elkaar gedaan. Vanwege de verminderde aantallen mensen die in het crematorium aanwezig mochten zijn, werden er 4 soorten rouwkaarten verstuurd; een kaart voor mensen die in de aula werden uitgenodigd, een kaart voor degenen die konden meekijken via beeldschermen in de ontvangstruimte aldaar, een kaart voor anderen die konden meekijken via een livestream verbinding (daar zat helaas ook een limiet op) en een kaart voor de mensen die in ieder geval werden ingelicht dat ze was overleden.

In de periode van opname heeft het gezin ervoor gekozen om haar na het overlijden weer naar ‘huis’ te halen, de plek waar ze thuishoorde en waar zij dichtbij haar man en kinderen kon worden opgebaard. Volgens haar man één van de beste beslissingen die hij genomen heeft rondom het overlijden.
Met alle kaarten werd iedereen uitgenodigd om in haar eigen huis afscheid van haar te nemen. Uiteraard was dit een uitdaging aangezien de anderhalve meter gehanteerd moest worden. Maar ook daar hadden we de oplossing voor gevonden. Er werd aangegeven dat de mensen tussen 13.00 en 17.00 uur konden komen, zodat het verspreid zou verlopen. Iedereen kon via de tuin, waar veel ruimte was, binnenkomen en via de voordeur weer naar buiten. Dit verliep gelukkig geheel volgens plan.

Ook werd iedereen uitgenodigd om voor deze lieve vrouw in haar eigen straat, vanaf hun woning, een erehaag te vormen.

Ook werd iedereen uitgenodigd om voor deze lieve vrouw in haar eigen straat, vanaf hun woning, een erehaag te vormen. Veel mensen hebben daar gehoor aan gegeven, wat een kippenvelmoment…. Iedereen heeft, dankzij deze oplossingen, afscheid van haar kunnen nemen. Het totale afscheid was warm, liefdevol en geheel in haar geest.

Ondanks dat er goed afscheid is genomen en zij haar door de ziekte van Alzheimer al een klein beetje aan het kwijtraken waren, blijft het enorme gat en gemis enorm pijn doen. Het zal nog heel moeilijk zijn voor haar echtgenoot en natuurlijk ook voor haar kinderen, om dit grote verlies en verdriet te kunnen dragen. Het beeld welke haar man heeft uitgekozen (zie foto) geeft hen daarbij wellicht enige troost en kracht. Het symboliseert de oneindige liefde die zij voor elkaar voelden en het weten dat zij voor altijd in zijn hart zit.

Monique

Ze was pas 56 jaar en overleed aan de ziekte van Alzheimer. De ziekte had zich waarschijnlijk al geopenbaard toen ze 46 jaar was. Natuurlijk was het vreselijk moeilijk voor haar en haar gezin toen ze hoorden dat dit de diagnose was. Maar wat was ze toch een lieve vrouw, die haar lot op een moedige manier, zonder klagen droeg.

Heel lang heeft haar man nog voor haar kunnen zorgen, totdat het écht niet meer ging en hij het advies kreeg om de zorg voor zijn vrouw in de liefdevolle handen te leggen van de verzorgenden in een fijn tehuis.

Het lot bepaalde echter, dat vlak daarna de lockdown kwam vanwege corona. Een afschuwelijke tijd, waarin zij verplicht van elkaar gescheiden moesten blijven.

Na 76 dagen zonder contact (beeldbellen en ontmoetingen achter en glaswand bleken niet geschikt omdat dit te veel onrust gaf) mocht eerst haar echtgenoot en later haar kinderen met een bijzondere bezoekregeling haar weer bezoeken omdat haar situatie snel verslechterde. Gelukkig konden zij in de laatste fase van haar leven dichtbij haar zijn en is ze in hun liefdevolle nabijheid uiteindelijk rustig ingeslapen.

Haar wensen voor de uitvaart hadden we een aantal jaren geleden al met elkaar besproken, maar helaas verliep dit vanwege de corona anders dan gepland. In deze periode is het dus belangrijk om creatieve oplossingen te bedenken en dat hebben we dan ook met elkaar gedaan. Vanwege de verminderde aantallen mensen die in het crematorium aanwezig mochten zijn, werden er 4 soorten rouwkaarten verstuurd; een kaart voor mensen die in de aula werden uitgenodigd, een kaart voor degenen die konden meekijken via beeldschermen in de ontvangstruimte aldaar, een kaart voor anderen die konden meekijken via een livestream verbinding (daar zat helaas ook een limiet op) en een kaart voor de mensen die in ieder geval werden ingelicht dat ze was overleden.

In de periode van opname heeft het gezin ervoor gekozen om haar na het overlijden weer naar ‘huis’ te halen, de plek waar ze thuishoorde en waar zij dichtbij haar man en kinderen kon worden opgebaard. Volgens haar man één van de beste beslissingen die hij genomen heeft rondom het overlijden.
Met alle kaarten werd iedereen uitgenodigd om in haar eigen huis afscheid van haar te nemen. Uiteraard was dit een uitdaging aangezien de anderhalve meter gehanteerd moest worden. Maar ook daar hadden we de oplossing voor gevonden. Er werd aangegeven dat de mensen tussen 13.00 en 17.00 uur konden komen, zodat het verspreid zou verlopen. Iedereen kon via de tuin, waar veel ruimte was, binnenkomen en via de voordeur weer naar buiten. Dit verliep gelukkig geheel volgens plan.

Ook werd iedereen uitgenodigd om voor deze lieve vrouw in haar eigen straat, vanaf hun woning, een erehaag te vormen.

Veel mensen hebben daar gehoor aan gegeven, wat een kippenvelmoment…. Iedereen heeft, dankzij deze oplossingen, afscheid van haar kunnen nemen. Het totale afscheid was warm, liefdevol en geheel in haar geest.

Ondanks dat er goed afscheid is genomen en zij haar door de ziekte van Alzheimer al een klein beetje aan het kwijtraken waren, blijft het enorme gat en gemis enorm pijn doen. Het zal nog heel moeilijk zijn voor haar echtgenoot en natuurlijk ook voor haar kinderen, om dit grote verlies en verdriet te kunnen dragen. Het beeld welke haar man heeft uitgekozen (zie foto) geeft hen daarbij wellicht enige troost en kracht. Het symboliseert de oneindige liefde die zij voor elkaar voelden en het weten dat zij voor altijd in zijn hart zit.

Monique