Het bekende gedicht van Toon Hermans begint met “Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen”. Dit was zeer zeker ook het motto van het liefdevolle echtpaar waarvan de echtgenoot was overleden. Zij hadden elkaar ontelbare kussen gegeven, de afgelopen 53 jaar dat zij samen waren. Zij kusten elkaar als zij ’s morgens wakker werden, als er één de deur uit ging, bij thuiskomst en voor het slapen.

Het overlijden van haar man was voor de vrouw niet te bevatten. Niet alleen omdat zij zo lang en intens samen waren geweest, maar ook omdat zij zo nu en dan ook wat vergeetachtig begon te worden. Het was daarom heel belangrijk voor haar om haar man nog een aantal keren voor de uitvaart te kunnen zien, aan te raken en te kussen. Zij was zo ontzettend verdrietig, maar nam de tijd om alles tegen hem te zeggen, wat ze nog wilde zeggen.

”Ach lieffie” zei ze toen ze hem in de kist zag liggen en begon onbedaarlijk te huilen.

”Ach lieffie” zei ze toen ze hem in de kist zag liggen en begon onbedaarlijk te huilen. Zij aaide hem over zijn gezicht, boog zich over de rand en kuste hem, zoals ze altijd deed, iedere keer als ze hem zag. Zij bedankte hem voor de fijne tijd samen, voor de leuke en mooie momenten.

Op de dag van de uitvaart besefte zij zich, dat het de laatste keer zou zijn dat zij hem nog kon zien en hem een zoen zou kunnen geven. Zij vroeg mij of ik aan familie en vrienden in de aula wilde vertellen hoe belangrijk het is om elkaar altijd te groeten en een kus te geven, ook al ben je op dat moment een beetje boos op elkaar. Uiteraard heb ik dat voor haar gedaan.

Aan het eind van de bijeenkomst sloot ik af met het volledige gedicht, om zo haar boodschap nogmaals te benadrukken:

’’Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten, kan het morgen niet meer doen.
Loop nooit weg zonder te praten, dat doet soms een hart zo pijn.
Wat je ’s morgens hebt verlaten, kan er ’s avonds niet meer zijn…”

Monique