Vanmorgen vroeg heb ik mij, door te gaan wandelen, geestelijk kunnen voorbereiden op de uitvaart van vandaag. Slechts 30 mensen mochten er aanwezig zijn en iedereen moest minstens anderhalve meter uit elkaar zitten. Na afloop zou er ook geen gelegenheid zijn om de familie te condoleren.

Ik wist dat de familie er vreselijk tegenop zag om zo ver uit elkaar te moeten zitten, elkaar niet te kunnen aanraken, niet te kunnen troosten.

Ik wist dat de familie er vreselijk tegenop zag om zo ver uit elkaar te moeten zitten, elkaar niet te kunnen aanraken, niet te kunnen troosten. Dat stemde mij dan ook somber.

Dankzij de techniek konden er gelukkig ook mensen vanuit huis meekijken door het live streamen. Wat ik uiteindelijk heel mooi vond vandaag, was het moment dat de genodigden afscheid namen van de overledene. Zij maakten allen prachtige gebaren richting de familieleden; een hand op het hart, een handkus, samengevouwen handen en warme blikken werden uitgewisseld. Prachtig om te zien, heel open en toch intiem.

Het gezin was de hele week samen geweest om foto’s uit te zoeken, muziek te luisteren, elkaar te troosten en hun herinneringen met elkaar te delen. Het voelde heel vreemd dat zij daar als gezin als laatste achterbleven en elkaar verdrietig aankeken, niet wetende wat nu te doen. Ik kon het niet laten ze uit te nodigen te doen wat ze zouden willen doen, nu iedereen de zaal verlaten had. Ik laat het aan uw fantasie over hoe zij dit geïnterpreteerd hebben.

Mijn somberheid was gezakt. Ondanks de beperkingen die er waren, hebben we met elkaar toch gezorgd voor een gedenkwaardig en liefdevol afscheid…

Monique