Mijn lieve schoonvader, Krystyn Kupras, is op 22 juli overleden. Het klinkt gek, maar het was voor ons volkomen onverwacht. Wij hebben de afgelopen jaren steeds met dankbaarheid teruggekeken op de gebeurtenissen die wij nog met hem konden meemaken. Wij waren blij met ieder jaar dat hij er weer bij kreeg. Natuurlijk zeiden wij ook tegen elkaar dat hij niet het eeuwige leven zou hebben en dat we moesten genieten van ieder moment. Dat hebben we dan ook tot op het laatst gedaan.

En toch voelt het als volkomen onverwacht. Dat hij de hoge leeftijd van 90 jaar behaald heeft, maakt ons niet minder verdrietig. Wij kijken met veel dankbaarheid terug op zijn leven, want hij heeft een heel mooi leven gehad. Wij hebben lang van hem mogen genieten en het feit dat hij niet heeft geleden en rustig is ingeslapen geeft ons veel troost.

Opeens beseffen mijn man en ik dat wij ook nabestaanden zijn.

Opeens beseffen mijn man en ik dat wij ook nabestaanden zijn. Wij realiseren ons nóg meer dan we al deden, hoe de mensen die wij helpen bij het verzorgen van de uitvaart van hun dierbare, zich voelen en wat ze doormaken. Het brengt ons weer met beide benen op de grond en geeft ons nóg meer inlevingsvermogen in de mensen die verdriet hebben om hun verlies.

De uitvaart van mijn schoonvader hebben wij zelf verzorgd. Wij hebben hem met elkaar mooi aangekleed, in zijn eigen huis opgebaard en omringd met bloemen en foto’s. In besloten kring hebben wij afscheid van hem genomen. Wij hebben geluisterd naar zijn best wel bijzondere muziekkeuze. Foto’s met speciale betekenissen over de afgelopen 90 jaar kwamen voorbij en op een informele manier hebben wij met elkaar verhalen over hem gedeeld.

Wij hebben ervaren hoe belangrijk het is om een leven goed af te sluiten met een passend, waardig en liefdevol afscheid. Het heeft ons geholpen met een goed gevoel op ons leven met hem samen terug te kijken, ook al zal het gemis blijven. Wij zijn ons er nog meer bewust van hoe belangrijk het “werk” dat wij doen is en zijn dan ook dankbaar dat wij er mogen zijn voor de mensen die dit nodig hebben.

Monique

Mijn lieve schoonvader, Krystyn Kupras, is op 22 juli overleden. Het klinkt gek, maar het was voor ons volkomen onverwacht. Wij hebben de afgelopen jaren steeds met dankbaarheid teruggekeken op de gebeurtenissen die wij nog met hem konden meemaken. Wij waren blij met ieder jaar dat hij er weer bij kreeg. Natuurlijk zeiden wij ook tegen elkaar dat hij niet het eeuwige leven zou hebben en dat we moesten genieten van ieder moment. Dat hebben we dan ook tot op het laatst gedaan.

En toch voelt het als volkomen onverwacht. Dat hij de hoge leeftijd van 90 jaar behaald heeft, maakt ons niet minder verdrietig. Wij kijken met veel dankbaarheid terug op zijn leven, want hij heeft een heel mooi leven gehad. Wij hebben lang van hem mogen genieten en het feit dat hij niet heeft geleden en rustig is ingeslapen geeft ons veel troost.

Opeens beseffen mijn man en ik dat wij ook nabestaanden zijn.

Wij realiseren ons nóg meer dan we al deden, hoe de mensen die wij helpen bij het verzorgen van de uitvaart van hun dierbare, zich voelen en wat ze doormaken. Het brengt ons weer met beide benen op de grond en geeft ons nóg meer inlevingsvermogen in de mensen die verdriet hebben om hun verlies.

De uitvaart van mijn schoonvader hebben wij zelf verzorgd. Wij hebben hem met elkaar mooi aangekleed, in zijn eigen huis opgebaard en omringd met bloemen en foto’s. In besloten kring hebben wij afscheid van hem genomen. Wij hebben geluisterd naar zijn best wel bijzondere muziekkeuze. Foto’s met speciale betekenissen over de afgelopen 90 jaar kwamen voorbij en op een informele manier hebben wij met elkaar verhalen over hem gedeeld.

Wij hebben ervaren hoe belangrijk het is om een leven goed af te sluiten met een passend, waardig en liefdevol afscheid. Het heeft ons geholpen met een goed gevoel op ons leven met hem samen terug te kijken, ook al zal het gemis blijven. Wij zijn ons er nog meer bewust van hoe belangrijk het “werk” dat wij doen is en zijn dan ook dankbaar dat wij er mogen zijn voor de mensen die dit nodig hebben.

Monique